Z głębokim żalem i smutkiem przyjęliśmy wiadomość o śmierci Tadeusza Gołucha. Uroczystość pogrzebowa odbędzie się w sobotę 29 czerwca o godzinie 15.00 w kościele Przemienienia Pańskiego w Węgierskiej Górce.
Tadeusz Gołuch urodził się w 1953 roku w Ciścu, całe jego życie związane było z gminą Węgierska Górka. Poeta, rzeźbiarz, twórca ludowy, przewodnik, działacz turystyczny. Osoba o ogromnej wrażliwości i duszy artysty. Miłośnik gór. Człowiek wielu pasji i talentów. Człowiek, któremu gmina Węgierska Górka wiele zawdzięcza. Jego dorobek jest ogromny i różnorodny. Był autorem 11 wystaw rzeźbiarskich w Polsce i za granicą (Niemcy, Austria, Francja), 12 tomików wierszy i esejów (w tym 3 wydania zbiorcze).
Był wielokrotnie doceniany i honorowany odznaczeniami (Srebrny Krzyż Zasługi, Zasłużony Działacz Kultury, Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej i Sportu, Zasłużony Sędzia Narciarski, Zasłużony dla Korpusu Ochrony Pogranicza, Zasłużony Honorowy Członek Oddziału Babiogórskiego PTTK, wpis do Złotej Księgi Działaczy PTTK województwa śląskiego, Srebrna i Złota Odznaka PTTK, Zasłużony Działacz Koła PTTK im. Jana Pawła II w Węgierskiej Górce).
Przez 30 lat pełnił funkcję prezesa Koła PTTK im. Jana Pawła II w Węgierskiej Górce, przez trzy kadencje był wiceprezesem Oddziału Babiogórskiego PTTK w Żywcu. Majestat gór był obecny w jego życiu w każdym poziomie. Był Instruktorem Ochrony Przyrody, przewodnikiem beskidzkim, przodownikiem GOT.
Dzięki Tadeuszowi Gołuchowi nasza gmina zyskała niezwykle cenną spuściznę kulturową i turystyczną. Jego prace artystyczne, wiersze oraz działalność społeczna pozostawiły niezatarty ślad w sercach i pamięci wielu z nas.
Żegnamy człowieka, który swoją pracą, talentem i oddaniem uczynił nasz świat piękniejszym i bogatszym. Jego duch i dziedzictwo będą zawsze żyły w naszej pamięci, inspirując nas do dalszych działań i pielęgnowania wartości, które nam przekazał.
Drogi Tadeuszu, dziękujemy Ci za wszystko, co zrobiłeś dla nas, dla naszej gminy i dla wszystkich, którzy mieli zaszczyt Cię poznać. Spoczywaj w pokoju, a Twoja miłość do gór i przyrody niechaj nadal nas inspiruje i prowadzi.
Niech słowo pożegnania należy do Ciebie i Twojej poezji:
XXX
A kiedy przyjdzie ta chwila
Która przyjdzie, bo taki jej czas
Wtedy nie płaczcie i rąk nie załamujcie na piersiach
Popatrzcie w nadchodzące dale
I w tą przestrzeń, która przed wami
Pełzającym wężem niepokoju się wije
I trudnych pytań nie zadawajcie
Lecz popatrzcie jak usychają kwiaty
Jak zioła już nie aromatyzują
Popatrzcie jak opadają liście lipy
I jak Soła nurtem spokojnym
Spływa ku morzu, gdzie jej kres.
A kiedy przyjdzie ta chwila
Której przyjście jest nieuchronne
Niechaj zahuczy wiatr halny
Zawyją dujawice jesienne
I niech śnieg zamrozi zamróz
Który już nie spłynie lawiną
Lecz zbryli się w zastygły cień
W którego jądrze nie będzie kryształów
Lecz tylko zamierające krople spadające z ołowianych chmur
Gdzie słońce nie porazi
Lecz zastygnie w czerwonym kręgu, który zwiastuje nadchodzący niepokój.
A kiedy przyjdzie ta chwila
To nie wiem, czy będę gotowy powiedzieć –
Tak chciał Bóg.
